Hanna Singer, de Unicef, cóntanos desde Siria: case un cento de ataques a escolas no que vai de ano e ducias de mortos e feridos.
Artigo de Hanna Singer, de Unicef, desde Alepo
“En só un par de días caeron case 100 morteiros sobre o oeste de Alepo. Ao mesmo tempo, a só uns poucos metros, presenciamos o bombardeo incesante ao lado oriental. As explosións iluminan o ceo nocturno e os sons da guerra resoan en toda a cidade.
Os meus compañeiros dixéronme que, durante os ataques, escondíanse en baños e sotos. Durmimos pouco aquela noite. Á mañá seguinte, as mesmas persoas volveron traballar coa mesma enerxía, coma se fose unha noite normal.
Pero non sempre conseguen volver a casa. Un voluntario que traballaba nun dos espazos amigos da infancia apoiados por UNICEF foi asasinado onte o oeste de Alepo. Acompañaba aos nenos ao seu refuxio despois das actividades da mañá cando foi alcanzado por unha bala. Ahmed Tawfik tiña 24 anos e estudaba terceiro de Economía. Os últimos bombardeos foron os máis intensos en Alepo, mesmo segundo os estándares sirios.
Máis de 15.000 nenos desprazados
Unhas 31.500 persoas víronse obrigadas a desprazarse desde o leste da cidade en só 10 días. Segundo as últimas estimacións, polo menos o 50% das persoas desprazadas son nenos e nenas.
Visitei un dos refuxios para persoas desprazadas en Jibreen, nos arredores da cidade. É un gran almacén onde as familias agrúpanse sobre colchóns no chan, nunhas condicións agravadas polo frío húmido e penetrante.
Co ruído enxordecedor das explosións e os disparos como banda sonora, os nenos que asistían a actividades de apoio psicosocial compartiron algunhas das súas historias. Historias de como permaneceron agochados durante días e semanas en sotos escuros e húmidos por medo aos bombardeos no leste de Alepo, escuros recordos de destrución e do cheiro dos cadáveres baixo os cascallos.
Nenos escondidos en sotos
Explicaban que estaban felices de estar fóra, de gozar do sol e sentir o aire. De ser capaces de cantar e xogar. Pero estrañan os seus amigos, pais e irmáns. Botan de menos as súas escolas, os seus libros, os seus xoguetes.
Os bombardeos e as explosións eran implacables e enxordecedores. Os nenos rían de min cada vez que estremecía cando os terribles sons da guerra enchían o aire. Non era unha risa real, senón unha reacción anormal nada da ausencia total de normalidade. Tiñan medo, sobre todo, do son dos avións.
Unha nena de 7 anos estaba tan emocionada ao ver o pan durante a repartición de alimentos que gritou: “Mira mamá, é pan de verdade”.
Despois visitei Hanano, un barrio no leste de Alepo que as forzas do Goberno recuperaron o 27 de novembro.
A destrución alí é masiva. Hai munición sen estalar esparexida por todas partes. As casas están destruídas, os hospitais tamén e as escolas están completamente danadas, fóra de dúas que aínda se poderían rehabilitar.
E, con todo, a xente segue volvendo alí para tentar reconstruír as súas casas e as súas vidas. Só queren volver ao seu fogar.
O noso persoal, incriblemente valente e comprometido, así como decenas de voluntarios e centos de aliados con sede na cidade, están a arriscar as súas vidas todos os días tentando apoiar os nenos e as familias de Alepo.
Compañeiros que xogan a vida
Os nosos compañeiros traballan nunha oficina que, hai apenas un mes, recibiu directamente o impacto dun morteiro. Cada vez que saen de casa para ir traballar ou para visitar programas e refuxios, están a arriscar as súas vidas. Como me dixo Esraa, un dos meus compañeiros, responsable de Saúde, “traballar en Alepo é un acto de amor e de convicción”.
O certo é que non hai ningún lugar seguro en Alepo. Mesmo ir á escola pode ser unha cuestión de vida ou morte. Sempre me acompañarán as imaxes dos corpos de dúas fermosas mozas, Hanadi e Lamar, que saíron camiño da escola unha mañá coas súas cintas rosas no pelo. Nunca chegaron. A metralla dun morteiro asasinounas durante o traxecto. A man de Hanadi aínda agarraba os restos dunha barra de chocolate.
Este ano rexistráronse 84 ataques contra escolas en Siria, nos que perderon a vida polo menos 69 nenos e moitos outros resultaron feridos.
En resposta aos últimos desprazamentos en Alepo, o persoal de UNICEF traballa día e noite para facer un pouco máis soportable a vida dos nenos.
Xa estamos a distribuír roupa de inverno e auga tanto aos refuxios como a aqueles lugares aos que a xente está a regresar, como Hanano.
Tamén estamos a reparar e mantendo a rede de auga de Alepo para que 1,2 millóns de persoas teñan acceso a auga potable.
Case 7.000 nenos e nais puideron ser vacinados e as clínicas de saúde móbiles examinaron e entregaron suplementos nutricionais a máis de 1.600 nenos.
Uns 6.000 nenos están a recibir formación sobre o perigo que entrañan as minas antipersoa e servizos de apoio psicosocial. Estas intervencións, simples e inmediatas, poden salvar vidas.
Desgraciadamente a escala de sufrimento é xeneralizada. O leste de Alepo é unha das 16 zonas asediadas, onde cremos que preto de 500.000 nenos permanecen atrapados no medio de condicións cada vez peores.
Todas as partes fixeron uso do asedio. Unha parte rodea unha zona e trata de matar de fame á outra someténdoa, mentres restrinxen a circulación de persoas, incluíndo enfermos e feridos.
Sobreviven a base de follas e herba
Madaya, fogar de 45.000 persoas, é outra das zonas asediadas. A última vez que fun á cidade co noso equipo sorprendeume o que escoitei. A xente sobrevive a base de follas e herba.
Leváronme ao que se chamaba o “centro de saúde”. En realidade, era unha habitación no soto dunha casa. Ao penetrarme na escuridade, atopeime coa visión de corpos tendidos sobre mantas azuis no chan.
O médico, o único pediatra da cidade, levoume á única cama. Sobre ela parecía haber dous vultos. Cando mirei máis de preto na escuridade, asusteime. En realidade eran dous homes novos que estaban nos ósos e que entraban e saían de estados de consciencia.
Ali, de 16 anos, debatíase entre a vida e a morte. Rajia, a miña compañeira sanitaria, tratou de salvarlle a vida e resucitalo bombeando o seu peito, gritando 1-2-3, 1-2-3… Pero Ali deixounos ante os nosos propios ollos. Cando lle pechamos os seus, escoitei un xemido. Vin entón a súa familia aniñada na esquina. Estaban demasiado débiles para nin sequera chorar.
Desgraciadamente, o acceso regular ás zonas asediadas foi excepcional. Os nenos están a morrer porque non se lles pode evacuar a 100 metros de distancia para seren tratados. A axuda humanitaria, con todas as dificultades que carrexa, apenas alivia ao case seis millóns de nenos que a necesitan no país”.
Os nenos de Siria non se están dando por vencidos e nós tampouco podemos facelo. UNICEF comprométese a facer todo o posible para apoialos e ofrecerlles oportunidades sempre que podamos.
Desde aquí podes colaborar co traballo de Unicef en apoio dos nenos e nenas en Siria.
