Autor: Patricio José Ruiz Lázaro, pediatra.
Elbert Hubbard dicía “Un fracasado é un home que cometeu un erro, pero que non é capaz de convertelo en experiencia”. Non foi o caso de Thomas Edison: “Non fracasei. Atopei 10 mil formas que non funcionan”. Nin de Woody Allen: “Se non te equivocas de cando en vez, quere dicir que non estás aproveitando todas as oportunidades”
É útil ensinarlles aos nosos fillos e fillas a técnica do pensamento sistemático, en tres pasos:
1. Autoexplicación: Analizar a túa propia conduta en relación ao teu éxito ou fracaso e tratar de explicar por que obtiveches ese resultado. Que fixeches que che levou ao éxito ou ao fracaso?
2. Verificación de datos: Pensar en todos os modos de actuación diferentes que poderías levar a cabo na devandita situación e imaxinar que resultados obterías con cada un deles e como poderían cambiar as cousas.
3. Retroalimentación. Contar (ou escribir) o que aprendiches desa experiencia e que vas facer no futuro.
Ante un resultado negativo, deixemos de lado a conduta vaca (rumiar) e preguntémonos que temos que cambiar para alcanzar o noso soño. Velaquí 10 boas preguntas:
– Que parece imposible que, se acontecese, cambiaría a miña vida?
– Que é importante para min?
– Que faría se non tivese ningún temor ao fracaso?
– Que é o que realmente quero e que penso facer respecto diso?
– Que faría se o resultado estivese garantido?
– Que lle daría significado á miña vida?
– Que boto de menos para sentirme realizado?
– Que faría con gusto polo resto da miña vida?
– Que desexo empezar, acabar ou continuar na miña vida?
– Que características tería a miña vida desexada?
Non esperemos a que algo pase (como as princesas dos contos), vaiamos a por iso! A ansiedade e a incerteza é parte do progreso. Non nos atrevemos, non damos un paso adiante porque non enfocamos ben, porque pensamos de forma inútil. Se non desexamos que ocorra algo, por que centramos os nosos pensamentos niso? A atención ten que estar posta no que desexes facer en lugar de onde podes fracasar.
Transmitámoslles aos nosos fillos e fillas a importancia de ser coherente cos seus valores máis profundos. Os valores son os aspectos emocionais que nos impulsan á acción e fannos sentir ben connosco e satisfeitos co que estamos facendo. A estratexia é facelos conscientes e ser consecuente cos valores propios (non os que dicimos que valoramos ou os que a contorna nos insinúa que deberiamos valorar, senón aqueles que realmente valoramos).
Deixemos de loitar contra o que non controlamos e dirixamos a nosa atención cara ao que depende de nós. Un obxectivo desafiante está ao alcance de todos. Busquemos en que medida éxito e fracaso dependen de nós. Preguntémonos: Que teño eu de exitoso que me permite éxito na vida? Abandonemos o vitimismo.
Sexamos apaixonados. A paixón desaparece cando deixamos de centrar a atención no que nos apaixona. Se non o sentimos, non poderemos facelo, e para sentilo, atención só nunha tarefa. Unha cousa cada vez! A multitarefa inhibe a paixón. E preparémonos a través da postura. O corpo envía información propioceptiva ao cerebro indicando o estado de ánimo que representa o noso corpo. O cerebro interpreta: se o meu corpo está nesta postura, é que me debo sentir así.
E todo iso intentando ser plenamente conscientes. Desenvolvamos o traballo de “darnos conta”. Un traballo de estar sempre “presentes” e estar presente é estar conectado co que penso, sinto e fago “agora”. Se estamos situados no presente podemos mover o mundo que nos rodea, como di Carlos De Matteis: “O pasado xa pasou. O futuro aínda non chegou. E o único que teño é este presente sobre o que podo aplicar a ‘panca’ para cambiar o rumbo das miñas accións”.
Artigo cortesía da Asociación Española de Pediatría de Atención Primaria
http://www.aepap.org/
